CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

13/10/09

σ..................



Σ αγαπώ με την αγάπη που δεν διεκδικεί τίποτε
για την καρδιά που σε πόνεσε
σε αγαπώ
με την αγάπη
που θέλει
για σένα
να ζεις ευτυχισμένη
και ας μη μάθεις ποτέ
που είμαι ή που μπορεί να είμαι
σε αγαπώ
με την αγάπη
που θέλει να ξέρεις ότι χαμογελάς
σε αγαπώ
με την αγάπη που ξέρει ότι ποτέ δεν θα ακουμπήσει
σε ότι κρατάς στα χέρια σου
σε αγαπώ
γιατί ξέρεις να αγαπάς
το χτες και το σήμερα σου
σε αγαπώ
γιατί
το δικό μας αστέρι
το κρατάς
εκεί που είναι
στην αρχή ενός ονείρου
μεταξύ γης και ουρανού

11/10/09

το παραμυθακι μας.....

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολυχιονισμένη πολιτεία ζούσε η Βροχούλα, μια άσπρη γάτα με καφετιές πιτσιλιές, που ούτε πλούσιο είχε για αφεντικό ούτε καν τον πιο φτωχό από τους φτωχούς. Μόνη...Στο δρόμο την έβρισκαν οι μέρες και οι νύχτες. Κοιμότανε στο δρόμο κι έτρωγε-άμα έτρωγε-ό,τι της λάχαινε. Έτσι πορευόταν η Βροχούλα. Κι επειδή πίστευε πως είναι ωραία η ζωή και πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, δε βαρυγκομούσε. Με τόσο χιόνι όμως τα έχασε...ξεπάγιασαντ'αυτιά της κι η μουσούδα της. Κι οι πατούσες της ξεπάγιασανκι αυτές. "Πάλι νηστική θα μείνω χριστουγεννιάτικα νιαούρισε τουρτουρίζοντας.
Στην άλλη άκρη της γης, σε μια άλλη πολυχιονισμένη πολιτεία, όπου οι άνθρωποι μιλούσαν άλλη γλώσσα κι είχαν άλλο χρώμα, ζούσε ο Μουντζούρης, ένας μικρός κατάμαυρος σκύλος. Που τον έχανες που τον έβρισκες, στις στέγες των σπιτιών. Λες και ήτανε κεραμιδόγατος. Δεν είχε αφεντικό κι αυτός, όπως η Βροχούλα, ανήμερα Χριστούγεννα, είχε ξεπαγιάσει. Ζητώντας λίγη ζεστασιά κουλουριάστηκε πλάι σε μια καμινάδα. Κι έτσι όπως έπεφτε πυκνό το χιόνι, έπρεπε κάθε τόσο να τινάζει απο τη ράχη του τις νιφάδες, αν ήθελε να μη γίνει σα το χιονάνθρωπο της πλατείας.
Την ίδια ώρα η Βροχούλα, στην άλλη πολιτεία, τρύπωνε σε μια ξεχαρβαλωμένη μπότα. Την είχε ανακαλύψει σε ένα υπόστεγο κι έτρεξε να λουφάξει μέσα της. "Εδώ θα κάνω Χριστούγεννα" συλλογίστηκε.. Κι ένιωσε και τυχερή, γιατί ποιος ξέρει πόσες γάτες θα ξεπαγιάζαν τώρα. Μισόκλεισε τα μάτια και χάζευε το φωτισμένο παράθυρο στο απέναντι σπίτι. Έβλεπε το χριστουγεννιάτικο δένδρο με τα βαριά στολίδια, τις πιατέλες με τα φαγητά και τα γλυκά. Τα παιδιά έπαιζαν και τραγουδούσαν γύρω από το δέντρα με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα.
"Α...να ήμουν εκεί!" πεθύμησε η Βροχούλα. Και καθώς ο νους της γέμιζε με τις γλυκές αυτές σκέψεις, βάρυναν τα μάτια της κι αποκοιμήθηκε.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή στη μακρινή πολιτεία στην άλλη άκρη της γης, αποκοιμιόταν κι ο Μουντζούρης με τη ράχη κολλημένη στην καμινάδα. Κι η καμινάδα ανέβαζε απο τη σάλα τις παιδικές φωνές, τη ζεστασιά και τις μυρουδιές που του γαργαλούσαν τα ρουθούνια. Ήρθαν λοιπόν και στο δικό του νου οι ίδιες γλυκές σκέψεις οι ίδιες ακριβώς
Όμως αν έτσι ήρθαν ανάποδα τα πράγματα, δε θα έμεναν έτσι. Από το χριστουγεννιάτικο ουρανό που είναι γεμάτος αγγελάκια, για να ακούνε κάθε λογής ευχές κι επιθυμίες...ξεγλίστρησε ένα όνειρο και τύλιξε απαλά τη Βροχούλα και το Μουντζούρη. Τους τύλιξε και τους δυο μαζί, γιατί αποκοιμήθηκαν κι οι δυο την ίδια ακριβώς στιγμή, με τις ίδιες γλυκές σκέψεις στο μυαλό, τις ίδιες ακριβώςΚι είχε μέσα του το μικρό όνειρο ένα σπίτι ζεστό...καλό φαγητό κι αγάπη για το Μουντζούρη και τη Βροχούλα...όμως από όλα πιο καλό ήταν που συναντήθηκαν στο ίδιο χριστουγεννιάτικο όνειρο.
Κι ως φαίνεται, αγάπησε πολύ ο Μουντζούρης τη Βροχούλα, τον αγάπησε κι η Βροχούλα το ίδιο πολύ, το ίδιο ακριβώς, γιατί μόλις τελείωσε το όνειρο και ξύπνησαν ο ένας δίπλα στην καμινάδα...κι η άλλη μέσα στην μπότα, άφησαν κι οι δυο τους από ένα βαθύ αναστεναγμό. Θα πρέπει μάλιστα να αγαπηθήκανε, όπως λένε, παράφορα, αφού ξεκίνησε ο Μουντζούρης από τη μακρινή πολιτεία στην άλλη άκρη της γης να ψάξει τη Βροχούλα. Με τον ίδιο σκοπό πήρε κι αυτή τους δρόμους....Και βέβαια τέτοιες ιστοριούλες πρέπει να έχουν αίσιο τέλος.....
Μετά από χίλια βάσανα, κούραση, αγρύπνιες κι ένα σωρό κινδύνους, σμίξανε επιτέλους κάπου στη...........και ίσως στον Παραδεισο.

η σφραγίδα!!

Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου
σαν σφραγίδα στο μπράτσο σου
είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,
φλόγα του Θεού.

Νερά ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.....

5/10/09

γιατι;;;;..χωρις εσενα!!



γιατι;;;........ερωτηματικα και απαντησεις που δε ερχονται και δε ξερω αν προκειται να ερθουν
λεξεις κειμενα και φρασεις...που καταλαγιαζουν ή φουντωνουν τα συναισθηματα
εκανα ενα βημα και με αφησες μονο μου....
προσπαθησα να σου πω πως ειμαι ετοιμος να ερθω, να κουρνιασω στην αγκαλια σου...
κι ειπες ΟΧΙ...ΔΕ ΘΕΛΩ...αιτιολογησες πως πιεστηκα και γι αυτο δε θελεις...
και σταματησες να μου μιλας....
σταματησες να λες εστω και καλημερα...
γιατι;;;;....
ειπες οταν σε φωναζα να ερθεις....εγω εδειχνα αδιαφορια....
τωρα δε θες...
δε σου ριχνω ευθυνη που δε θες....

γιατι....γιατι;;;;
στεγνωσε το στομα μου....
κολλησε ο νους μου....

χωρις εσενα....ειμαι πεταλο που το πετα ο ανεμος εδω και εκει
χωρις εσενα ειμαι....το παιδι που αφηνεται να κανει τα πρωτα του βηματα χωρις στηριξη
χωρις εσενα....νιωθω την ανασφαλεια να με τυλιγει
χωρις εσενα ....ειμαι ενα τιποτε!!!